Ταξίδι τσέπης...

Μπορεί ένας γυάλινος σβώλος να περικλείει όλο το κόσμο σου;

Από παιδί έχω μια μικρή γυάλινη σφαίρα. Ένα σβώλο διάφανο που εκεί μέσα καθρεφτίζονται τα όνειρά μου. Είναι μικρός~τόσος δά~ αλλά αν κοιτάξεις μέσα του χωράει τόσα, όσα το νού σου δεν μπορεί να χωρέσει. Πράγματα που δεν μπορείς να αγγίξεις, πράγματα που με καμία από τις πέντε σου αισθήσεις δεν μπορείς να πλησιάσεις.

Είναι οι σκέψεις μου, τα όνειρά μου. Κάθε φορά που πέφτουνε ακτίνες φωτός στη σφαίρα μου, λάμπουν μεγενθυμένα στο πρόσωπό μου και εγώ μπορώ να μπώ μέσα τους, να τα κυνηγήσω.

Ζαλισμένη απο τη λάμψη της αντανάκλασης προχωράω με τα χέρια απλωμένα για να τα αγγίξω, να τα ζήσω στο έπακρο πρίν πέσει το σκοτάδι και χαθούν. Γνωρίζω καλά...το φώς δεν θα κρατήσει για πάντα γι'αυτό δράττω ότι μπορώ. Για να το πάρω μαζί μου, φυλαχτό, μέχρι το επόμενο ταξίδι στη μικρή μου σφαίρα, όταν αυτή και πάλι φωτιστεί.

Πολλές φορές κάθομαι και την παρατηρώ. Την επεξεργάζομαι σιωπηλά και χαζεύω τους χρωματισμούς της. Χρώματα που με τα μάτια δεν μπορείς να δεις. Είναι τα χρώματα της ψυχής μου, τα συναισθήματά μου, που αντανακλώνται μέσα από το σβώλο μου κάθε που τον κρατώ και μου φαίνεται όλο και μικρότερος στα χέρια μου. Μικραίνουν μαζί του και τα όνειρά μου.

Η μικρή σφαίρα μου είναι από διάφανο γυαλί, όπως και όλα όσα νιώθω. Όλα μου τα χρόνια την κρατώ γερά, προσεκτικά. Την κρατώ με σεβασμό. Αν η σφαίρα μου σπάσει δεν θα' χω τρόπο να ταξιδεύω.

Ένα ταξίδι τσέπης είναι που μπαίνω μέσα του όποτε θέλω εγώ. Ταξιδεύω σε αναμνήσεις αλλά και προσδοκίες. Στο παρόν και στο μέλλον. Γιατί η μικρή αυτή σφαίρα έχει φυλακισμένη τη σκέψη μου και ότι αυτή κουβαλάει. Την Κόλαση και τον Παράδεισο...Την δική μου Κόλαση και τον Δικό μου Παράδεισο. Όσους αγαπώ και όσους με δίδαξαν. Τους δικούς μου Ανθρώπους με τη σημασία που έχει ο καθένας για μένα. Εκεί τους έχω αθάνατους και ευτυχισμένους μέσα στη λήθη μου για τη πραγματική ζωή, έξω από τη γυάλινη σφαίρα μου.

Γιατί αυτή έχει χρώματα και ανάγλυφα σχέδια που αντανακλούν κάθε που πέφτει επάνω της φως. Γιατί αυτή έχει φυλακισμένη μέσα της την ψυχή μου.

Τον γυάλινο σβώλο μου τον αγαπώ και ας τον ρίχνω με φόρα στο πάτωμα. Είναι γιατί μου αρέσει να βλέπω την αντοχή του και ας ξέρω πόσο εύθραυστος είναι. Με μία κίνηση σκύβω, τον μαζεύω, τον φιλώ και τον κρατώ και πάλι σφιχτά στο χέρι μου.

Μέχρι να βρώ πάλι φώς και να αρχίσει ξανά το ταξίδι μου....