Σε κάθε επίκληση του ονόματός της εκείνη γελάει πονηρά, με ένα ένα γέλιο αλλιώτικο, σαρκαστικό. Κλείνει το μάτι σε όσους τολμούν κάνουν σχέδια χωρίς την συγκατάθεσή της, στα κορμιά που αφήνονται να ελπίζουν, με έπαρση, πως όλα μπορούν να τα κάνουν μόνα τους, που τα πνίγει η ματαιοδοξία που τη βαφτίζουν δύναμη. Τη μία μέρα σε ξυπνάει χαϊδεύοντας σου το μάγουλο, έτσι χαρούμενα και γαλήνια, νομίζοντας ότι έχεις συναντήσει την ευτυχία και προτού φτάσει το σούρουπο σου τα έχει πάρει πίσω όλα λες και της χρώσταγες, μεταμορφώνοντας το απαλό χάδι σε δυνατό χαστούκι που με φόρα σκάει στο πρόσωπό σου σκορπώντας κάθε σου σκέψη στην άβυσσο. Έτσι είναι η ζωή μάτια μου, σε πουλάει και σε αγοράζει με ένα νόμισμα που έχει δυο όψεις.

Είναι η απουσία που μετρά τη λησμονιά

Και η λησμονιά  μετράει την αγάπη

Γιατί ότι έχεις,  δεν το εκτιμάς,

Και ότι σου λείπει, είναι απάτη.

Παίξε και γέλασε, θαρρείς

Τα χρόνια μένουν ίδια;

Ένα ανοιγόκλειμα ματιών είναι η ζωή,

Στάχτες κ αποκαήδια.

Ένα ποτάμι που κυλά  μπροστά

Και πίσω δεν γυρίζει

Ότι προλάβεις έζησες

Τελειώνει ότι αρχίζει.

Οι άνθρωποι αναλώνονται  

Τον χρόνο τους τον χάνουν

Και έρχεται η ώρα η στερνή

Τον απολογισμό τους κάνουν

Μα είναι αργά για να θωρείς

Και να παραπονιέσαι

Άδραξε τώρα που μπορείς

Τους στόχους σου όλους θέσε

Γιατί ότι κυνηγάς θα έρχεται

Και ότι αφήνεις πίσω

Δεν ήτανε για σένανε

Μ’ αφήνεις να σ’αφήσω….