Ειναι και αυτα που κρατανε λίγο. Έρχονται στη ζωή σου για να σε ταρακουνήσουν και να σε διάξουν. Να σε ξυπνήσουν. Να το αγαπάς αυτό το λίγο. Έρχεται θορυβώδες και φεύγει σιωπηλό.
Μη κρίνεις τα γεγονότα απο τη διάρκεια τους αλλά απο την ένταση. Την ένταση τη δική σου. Τι σε νοιάζει για τους άλλους;Να παίρνεις τον εαυτό σου σοβαρά, μη νομίζεις και η πολλή σκέψη δεν βοηθάει. Χάνεις εσένα. Χάνεις και τους άλλους.Και μένει αυτό το λίγο, που τελικά είναι πολύ. Γιατί είσαι άνθρωπος και είσαι άπληστος απο τη φύση σου.Ποτέ δεν σου φτάνει.Αν με ρωτήσεις θέλω και άλλο.Άλλο τι θες και άλλο τι μπορείς όμως.Και μη με κοιτάς περίεργα ή με λύπηση, έλα πες πόσες φορές τα είχες όλα και ένιωθες κενός;Πόσες φορές κατάλαβες εκ των υστέρων οτι βίωνες την ευτυχία όταν ήσουν μίλια μακρυά της;Γιατί η ευτυχία δεν είναι Ιθάκη είναι ταξίδι και το συνειδητοποιείς όταν έχεις φτάσει.Δεν είναι κάτι που ζείς αλλά κατι που θυμάσαι.Να το αγαπάς το λίγο.Στο τέλος αυτό θα αναπολήσεις.Τα λίγα και τα καλά.Να αρκείσαι, μη σπαταλιέσαι.
Και πριν μου πείς οτι όλα τα ωραία κρατάνε λίγο άκου και αυτό,
τα πολύ ωραία κρατάνε για πάντα.
Υγ.Αυτό το post γίνεται κατευθείαν πιο αισιόδοξο,αν ακούγεται ταυτόχρονα αυτό το τραγούδι!
