Όλη μου η ζωή είναι μια θλιμμένη ματία συνοδευόμενη πάντα με το πιό καλό μου χαμόγελο...
Είναι μία στιγμή τόσο οικεία και κοντινή αλλά συνάμα τόσο μακριά απο το δικό μου σήμερα.
Είναι τρομακτικό πως τίποτα δεν μένει πίσω να σε περιμένει και όμως πάντα τελικά βρίσκεσαι χωρίς να το καταλάβεις ένα βήμα μπροστά αναπολώντας αυτά που προσδοκούσες.
Και τελικά τα χρόνια έρχονται και περνούν σαν ελαφρύ αεράκι που ανακουφίζει τα ζεστά μάγουλα πλημμυρισμένα νιότη αφήνοντας στη θέση τους κρύα χαμόγελα και δάκρυα στεγνωμένα απο το χρόνο.Ανθρωποι φεύγουν και άνθρωποι θα 'ρθουν για να προσθέσουν στο πρόσωπό σου ακόμα ένα γέλιο ή ακόμα ένα δάκρυ. Κάθε έκφραση γίνεται σημάδι επάνω σου,σημάδι χαράς ή λύπης όσπου κάποια μέρα ο απολογισμός σου φαίνεται ξεκάθαρα στο πρόσωπό σου. Και τελικά τι σου μένει;
Αφού η νιότη ξεθυμαίνει και το χαμόγελο σβήνει; Αφού η ζεστασιά της φωνής θα παγώσει και η ομορφιά σου θα ωριμάσει σαν λουλούδι που πέρασε η εποχή των ανθών του;
Θα σου μείνει η ματιά σου, ο τρόπος που κοιτάς, γιατί η ψυχή σου όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα αλλάξει και όσοι άνθρωποι και αν προσπαθήσουν να σε κάνουν να την χάσεις δεν θα τα καταφέρουν. Γεννήθηκες με ψυχή και είναι η μόνη σου κληρονομιά. Μην τη χάσεις. Και μην αλλάξεις τον τρόπο που κοιτάς, άλλαξε τα τοπία.
Εγώ πάντως συνεχίζω να αντικρίζω τη ζωή με μια θλιμμένη ματιά συνοδευόμενη πάντα με το πιό καλό μου χαμόγελο... και ας εχω αλλάξει τόσα τοπία!
